Julia Łowińska

Oczywiście, że teatr. Ale poza aktorstwem wszystko to, co zapewnia ucieczkę przed nudą i nieustający rozwój. Dla mnie to długie – najlepiej nocą i czemu nie przy winie – dyskusje. Odkrywanie nowych, nie tylko miejsc, a przede wszystkim ludzi. Bo przecież to oni najbardziej intrygują i inspirują aktora do tworzenia nowych postaci. A o to wszystko najłatwiej w podróży. A więc podróże.

Poza sceną najlepiej czuję się blisko wody, surfując. Uwielbiam biegać i jeść rano owsiankę. Nie znoszę obojętności, lubię ludzi z wizją.

W aktorstwie najbardziej pociąga mnie szansa przeżycia kilku żyć jednocześnie – wczoraj byłaś upadającą arystokratką, dziś panią z pralni, a jutro po prostu sobą. I nie ponosisz żadnych tego konsekwencji. Czy to nie cudowne?

Od lat zawsze fascynował mnie najbardziej teatr, w którym można zamknąć się jak w bańce. Ale ostatnio, przy okazji pracy na planie, coraz bardziej zakochuję się w magii kina. I chyba ta tendencja wzrostowa się utrzyma...